کاری نکنید که کبوتر توی قفس برای آزادی انقدر خودش رو به در و دیوار قفس بکوبه که دیگه حتی خودتون هم از بودنش لذت نبرید....افراط و تفریط.زندگی ما ایرانیها خلاصه شده تو این دو تا کلمه.یا یه چیز رو اونقدر ول میکنیم که دیگه مجبور میشیم قیدش رو بزنیم یا اونقدر نگهش میداریم و محدودش میکنیم که مثل یخ تو دستمون آب میشه.به اینها تبعیض رو هم اضافه کنید دیگه تکمیل میشه.حکایت همون دختریه که دوست دختر برادرش رو باید تا ساعت 3 نصفه شب تو خونشون پذیرا باشه،اما خودش که 10 شب میرسه خونه ،مواخذه بشه که تا حالا کجا بودی و چرا دیر کردی؟
همه اینها رو هر روز میبینیم ،یا را حت از کنار اونها رد میشیم یا با پافشاری وضع رو خرابتر میکنیم.آره،از فمنیسم بدم میاد ولی همین چیزها زنهارو به سوی فمنیسم سوق میده.هرکدوم ما وقتی آزادی رو در کنارمون ببینیم ،ولی بیرون قفس،از هر وسیله ای برای بیرون اومدن از اون چاردیواری استفاده میکنیم،حتی اگر اون وسیله نگاه افراطی به مسائل زنان باشه.مردهای ما با فمنیسم مخالفند اما نمیدونن که خودشون با کاراشون اون رو به وجود میارن.فمنیسم یک عکس العمل منطقی به رفتارهای نژادپرستانه ما مردهاست.خیلی از زنها هم هستند که دم نمیزنند و تن به این جور چیزها میدن و هرگونه اعتراض رو،حرمت شکنی میدونن اما اگر من بودم،همون راه اول رو انتخاب میکردم.شاید به گروه اول چیزی نرسه،اما حداقل تفاوتشون با قشر دوم،اینه که حرفشون رو زدند و با افتخار،تن به زندگی تحمیلی ندادند.اما اونهایی که راهی جز ادامه سکوت همیشگیشون ندارند چی؟نمیخوام اصلا به آیندشون فکر کنم....
من منم،من یک زنم،آزادگی پیراهنم
عشوه از پا تا سرم،لیکن ز سنگم،آهنم
من منم،من مادرم،دوستم،رفیقم،همسرم
شیره جانت زمن،چادر مینداز بر سرم
روبهک من شیر زنم،خاموش تو،من روشنم
با سلاح دین دگر،آتش مزن بر خرمنم
بال و پر بگشا،که اندر راه عشق
بال پرواز گر تویی،من شهپرم