وای که گاهی وقتها بی اینکه بخوای چقدر زندگی زیبا میشه.مثل پریشب که تو اوج مهمونی من و دوتا خواهرام رفتیم یه گوشه دنج و تاریک با یه شمع روشن با قلیون توت فرنگی با صدای هایده تو قلب بلاد کفر!! حال کردیم.
جمعه هم که طبق معمول به سارا و مهرنوش و بهرام زحمت دادم و در حالی که جای خالی شیما به شدت احساس میشد!!!کل دانشگاهشون رو دیدم.علاوه بر اون بالاخره نگار رو هم دیدم و کلی با هم خندیدیم.اقا عجب دانشگاهی.بزرگ اندازه یک شهر با ساختمانهای زیبا.سر یکی از کلاسهاشون هم رفتم خیلی جالب بود بخصوص وقتی در باز شد و یه ایرانی اومد کنارم نشست.
امروز هم ارش اومد و اگه خدا بخواد میخوایم تعطیلات اخر این هفته جوونونه بریم نیویورک که اگه بشه واقعا معرکست.ولی شاید باورتون نشه و بگین دارم ادا در میارم ولی هیچی ایران خودمون نمیشه.
راستی وووووووووووووووای باورم نمیشه که تو هم اینجارو میخونی.واقعا خوشحالم کردی...
اینجا غروبه نازنین دنیا دروغه نازنین
تو شهر غربت زندگی چه بی فروغه نازنین....