Life it seems will fade away
Drifting further every day
Getting lost within myself
Nothing matters no one else
I have lost the will to live
Simply nothing more to give
There is nothing more for me
Need the end to set me free
Things are not what they used to be
Missing one inside of me
Deadly loss, this can't be real
Cannot stand this hell I feel
Emptiness is filling me
To the point of agony
Growing darkness taking dawn
I was me, but now He's gone
پاشنه دهنمون رو می کشیم و هر کس شعری که به دهن کثافتمون اومد رو به هم می گیم.خیلی راحت چشممون رو، رو همه چیز می بندیم و هر غلطی خواستیم می کنیم.وقتی تو خوبیها و شاید بهترینها هستیم، انگار نه انگار، با ساده لوحیمون، با حماقتمون، با بچگیمون همه چیز رو به بازی می گیریم، همه چیز رو خراب می کنیم.که چی؟ وقتی میخوایم بزرگ بودنمون را ثابت کنیم که در عین بچگی هستیم.دیدن خوبی، محبت، صداقت، حقیقت اونقدرها هم سخت نیست، اما چرا نمیبینیم، حتما چشامون کوره.
آدمای کوچیکی که دارن داد می زنن ما بزرگیم، آدمای بزرگی که اصرار دارن مثل بچه ها رفتار کنن.هممون محصور شدیم تو همین دو تا گروه احمقانه.اون یخ صاب مرده رو که بگیری دستت، بیشتر از اینکه بخوای از زیباییش لذت ببری یا حتی بخوای نگهش داری برای موقع تشنگی، داری با گرمای لعنتیت آبش می کنی، میفهمی؟وقتی کوری و نمیبینی، وقتی کری و نمیشنوی، وقتی شعور حس کردن نداری، وقتی فرصتهارو از دست میدی، میخوای چیکار کنی؟چیکار می تونی بکنی؟چرا به موقع نمی فهمی؟فکر کردی همه مثل همن؟فکر کردی همه واقعین؟فکر کردی همه صافن، پاکن، زلالن؟نه، هممون لجنیم، هممون کثافتای حق به جانبی هستیم که برای رسیدن به هدفهای بی مغزمون از هر وسیله ای استفاده می کنیم و تو این راه حاضریم همه چیزمون رو زیر پا بذاریم و چشم رو همه چیز ببندیم.ایرانی یعنی نفهم و از خودراضی، همش داریم چهارهزار سال فرهنگ و تمدن رو تو بوق و کرنا می کنیم، اما یه ذره اثر از همون ادعاهای پوچ برامون نمونده.این ملت هیچ وقت فرهنگ نداشتن، چون حتی یه ذره شعور و فرهنگ هم اگر وجود داشته باشه، دلایل احمقانه ای مثل حکومت و فقر و ... نمیتونه از بین ببرتش.فقط ادعای همه چیز رو داریم، اما از تو خالی هستیم.
فریاد زدن خوشبختی، عین بدبختیه.وانمود کردن شرایط ایده آل، نشون دهنده عکسشه.خوشبختی یه چیز درونیه، این تو باید حس شه، تو این قلب وامونده، حالا من هی بیام داد بزنم که چقدر خوشبختم، فقط منو مضحکه عاقلا می کنه.
Lay beside me, tell me what they've done
Speak the words I wanna hear, to make my demons run
The door is locked now, but it's opened if you're true
If you can understand the me, then I can understand the you
پ.ن:نوشتنم نمیاد.خیلی وقته که نمیاد.نمیدونم چی باید بنویسم.اصلا یادم رفته قبلا اینجا از چی می نوشتم.از خوشیهام به حد مرگ لذت می برم و تو این خدمت لعنتی یاد گرفتم ناراحتی ها رو تحمل کنم.واقعا درسته که "چون می گذرد، غمی نیست." حالا بی صفت! هی نگو بنویس.از چی بنویسم؟ از این مردم مریض؟! حیف کلمات که مصرف اینا بشه.یاد دوست سمینار دارم بخیر که می گفت:
I'm not gonna waste my fucking hate