ما تحقیر شدیم...

جام جهانی برای ما تموم شد.برای ملتی که چیزی براش نمونده جز اینکه آرزوها و بزرگیهاش رو فقط تو مستطیل سبز جستجو کنه.ملتی که دستیابی به فناوری هسته ای و ایستادن در مقابل نیمی از دنیا رو درحد چند تا جک و چند تا SMS لوس پایین میاره  ، اما برای یک برد فوتبالی حاضره تمام شب رو تو خیابون به حرکات موزون بگذرونه!!!

میگن کارهای بزرگ باید به وسیله آدمهای بزرگ انجام بشه ، همه کوچک بودیم.چه رئیس سازمان تربیت بدنی و رئیس فدراسیون فوتبال که تا آستانه مسابقات ، تمام انرژیشون رو صرف کم کردن روی همدیگه کردن ، چه تماشاچیهای بی غیرت ما که قبل از مسابقه ، بلیطهای " ایرانی " رو با چند برابر قیمت به طرفدارهای مکزیک فروختند تا ما بیرون زمین هم بازی رو به حریف واگذار کنیم ، چه ایوانکوویچ که مثل همیشه روی نیمکت یخ میزد و هیچوقت جسارت لازم برای هدایت نیمکت یک ملت زیاده خواه رو نداشت ، چه دایی که همه چیز رو فدای خودخواهی خودش کرد و البته علی کریمی که جنبه نیمکت نشینی بایرن مونیخ رو هم نداشت و با غرور و بی تفاوتیهاش جو اردو رو ملتهب کرد، یا مهدوی کیا که جریان همسر صیغه ایش حسابی اعصاب خودش و مارو به بازی گرفت و تک تک بازیکنها که بیشتر به فکر باشگاه جدید بودن تا پیراهن تیم ملی ، و همراهان تیم که چیزی جز یک " بازنده " بودن رو به نمایش نذاشتن.پس این تیم لیاقت حتی برد هم نداشت چه برسه به صعود به مرحله حذفی.

آره ، ما تحقیر شدیم ، باز هم بدست خودمون.شاید خیلیها مثل من آرزو میکردن بمیرن اما صحنه روپایی زدن کریستیانو رونالدو رو توی محوطه جریمه خودمون نبینن.قوم آریایی و نوادگان کوروش به جایی رسیدن که یک پسر ۲۲ ساله به این سادگی اونهارو به سخره میگیره.هیچ اتفاق خاصی هم قرار نیست بیفته ، چند تا انتصاب احساسی و دوباره تا ۴ سال دیگه همه میریم تو رویا...