از کنار هم میگذریم...

ای ساربان، ای کاروان
لیلای من کجا می بری؟
با بردن لیلای من
جان و دل مرا می بری
در بستن پیمان ما
تنها گواه ما شد خدا
تا این جهان، برپا بود
این عشق ما بماند به جا
تمامی دینم به دنیای فانی
شراره عشقی، که شد زندگانی
به یاد یاری، خوشا قطره اشکی
به شور عشقی، خوشا زندگانی
همیشه خدایا، محبت دلها
به دلها بماند، بسان دل ما
که لیلی و مجنون، فسانه شود
حکایت ما، جاودانه شود
تو اکنون ز عشقم گریزانی،
غمم را زچشمم نمیخوانی
از این غم چه حالم، نمی دانی
پس از تو نمونم برای خدا
تو مرگ دلم را ببین و برو
چو طوفان سختی ز شاخه غم
گل هستی ام را بچین و برو
که هستم من آن تک درختی
که در پای طوفان نشسته
همه شاخه های وجودش
ز خشم طبیعت شکسته

آروم، امن، شاد، خرسند، خونسرد، کافی، وافی، متنوع!! داره می گذره.گاهی تو این جنگل، باد پیچیده، گاهی خود درختهاش به هم خوردند، گاهی خیلیها کنار درختها آتیش روشن کردند و به ظاهر هدفشون گرم کردن خودشون بوده، هنوز هم تبر به دست توی این جنگل می چرخند و دنبال یه جای خلوت میگردند تا به دور از چشم جنگل و جنگلبان، تیشه به ریشه درخت که نه، به ریشه خودشون بزنن، غافل از اینکه رو هرکدوم از درختهای این جنگل پره از لونه و خونه های درختی.روی هرکدوم از اونها گنجشک و قناری و بلبل و حتی دارکوب زندگی میکنه.همشون آبستن خوشی اند، همشون آماده دون دادن به جوجه های دوستی اند، به پای درخت و شکارچی و تیغ تیز تبر و آتش و سیل هم اهمیتی نمیدن، صدای آواز خوندنشون بلندتر از صدای پای هر صیاد و شکارچی و تبر به دستیه."تو بزن، تبر بزن..." اما "بر عبث می پایی..." چون "به چکاوک اما، نتوان گفت نخوان..."

پ.ن1: اهمیت داشتن، یه منحنی کاملا صعودیه، که همیشه علاقه داشتم تو اکسترمم مثبت اون باشم.می تونی از هر وسیله ای برای نشون دادن این اکسترمم مثبت استفاده کنی.
پ.ن2: آدمها، خودشون، رفتارشون، گفتارشون، ظاهرشون و همه وابستگیها و روابطشون، نمایانگر شخصیتشونه، پس کوچک من! برای پی بردن به کوچکی کسی، نیاز به گفتن من نیست، از دور داد میزنه!
پ.ن3: صبور میشیم، روشنفکر میشیم، عوض میشیم، خونسرد میشیم، بی تفاوت میشیم، اما نهایتا همونی هستیم که بودیم!