نمیدونم یه سری اتفاقای احمقانه باید بیوفته و بعد از یه مدت قهر و اشتی بعد از یه اشتی دیگه اونی نباشی که بودی.دیگه به اون چیزایی فکر نکنی که فکر میکردی.
وقتی میگن به ادم دنیا فقط دو روزه...
همه چیزم ریخته به هم.تو خونه که سر کوچکترین چیز لجبازی داریم.این هم از این که قبلا برام یه گریزگاه بود از زندگی کسل کننده اما الان....گاهی هم که میخوام سر خودمو با درس گرم کنم عین بچه های ۸ و ۹ ساله بعد از ۵ دقیقه به بهانه تلویزیون کامپیوتر و حتی خوراکی پا میشم و دیگه هم نمیشینم.همه چیز اونقدر تلخ به نظر میاد که حتی لذت یه مهمونی عالی مثل مهمونی پنجشنبه شب برام همون یه روز دوام داره.
دلم از اون اهنگای ناب ابی میخواد که باهاش داد بزنم ببینم اگه صدام به اون بالا بالاها برسه کسی جواب میده یا نه چون فعلا که همه چیز فقط سواله...سوال