چه باید کرد؟؟

امروز داشتم اهنگ لالایی داریوش رو که برای سربازها و شهیدان خونده گوش میدادم.ناخود اگاه به این فکر کردم که فرصتی برای خوب و بهتر بودن هست یا نه؟دیگه میشه فضایی برای مانور و برتری جستن پیدا کرد یا نه؟دیگه دوره جنگ و این حرفها گذشته که بخوای برای دفاع از وطنت از همه چیز بگذری و جاودان بشی...برای ورزش و قهرمانی هم که دیگه دیره...برای درس هم که فعلا گیر پاس کردن واحدهامون هستیم...اصلا میشه تو کشوری که 70 میلیون ادم در کمال بی تفاوتی نسبت به هم زندگی میکنن به خوبی فکر کرد؟ادمهایی که سراغی از هم نمیگیرن به جز وقت حاجت،وقتی کاری باهات دارن یا کاری به دستت دارن.ادمهایی که خیلی خودشون رو بهت نزدیک وانمود میکنن ولی از همه دورترن.ادمهایی که برات جای هیچ چیز و هیچ کس رو پر نمیکنن و فقط یه هوس هستند برای گذران وقت.
اره دیگه جایی برای خوب بودن نیست.حتی تو روابطت با بقیه که اگه خوب باشی بیشترین ضرر رو میکنی.همه چیزت رو از دست میدی و در عوضش ((هیچی)) نصیبت میشه.تازه اخرش به صد تا چیز هم متهم میشی.هممون تو صف زندگی ایستادیم و همه از سرنوشت طلبکار.
نمیدونم...کاش میشد طرز فکری که 21 ساله با ادم هست رو عوض کرد.کاش میشد همه معیارهارو زیر و رو کرد و از نو ساخت.متناسب با حال ساخت.نو شدن هم عالمی داره و احتیاجاتی.اقا از من بر نمیاد ببخشید.میدونم این یعنی فنا.یعنی له شدن تو این دنیا ولی چاره چیه گل مارو با این سرشتن کاری هم از دست کسی بر نمیاد ولی...
شب که از راه میرسه غربت هم باهاش میاد
توی کوچه های شب،باز صدای پاش میاد
من غمهای کهنمو بر میدارم،که توی میخونه ها جا بذارم
میبینم یکی میاد از میخونه،زیر لب مستونه اواز میخونه
مستی هم درد منو دیگه دوا نمیکنه
غم با من زاده شده، منو رها نمیکنه
گرمی مستی ناب،توی رگهای تنم
میبینم دلم میخواد با یکی حرف بزنم
کی میاد به حرفهای من گوش بده؟
اخه من غریبه هستم با همه
یکی اشنا میاد به چشم من
اما از بخت بدم اونم غمه....