در این فصل که نگارش رویش را نظاره نشسته ایم،تولد عشق را مرثیه میسراییم.آسمان را تسبیح میگوییم،اما زمین را که درخت در اعتمادش ریشه دوانیده،به هیچ می انگاریم.خسته ام از از ریشه دواندن در رویا...
مباد روزی که دلو هستی،آب حیاتی بالا نکشد.مباد روزی که حیا،چشمهارا حایل شود.مباد روزی که دروغ پرده هارا بدرد،که بی پرده سخن نخواهم گفت...