کسی حق نداره اینقدر راجع به بقیه راحت نظر بده،کسی حق نداره تو کار بقیه دخالت کنه،کسی حق نداره افکار خودش،حالا درست یا غلط،رو به بقیه تعمیم بده یا حتی به اجبار بهشون بقبولونه.اینها اصول اولیه زندگی هستند،اما...
یاد گرفتم دیگه اصرار نکنم،یعنی از قبل از عید و وقتی اون اتفاقها در نتیجه اصرار من افتاد و یک نفر یه جوری با من حرف زد که تا حالا کسی نزده،تصمیم گرفتم دیگه هیچ چیزی رو به زور نخوام.هرکی یه حدی داره،هرچیزی هم همینطور،پس چرا با اصرار بیفرجام اون حد رو بگذرونم؟آره،باید برای چیزی که میخوای تلاش کنی اما نباید به زور بخواهیش.
آدم وقتی بدونه یه نفر چرا باهاش مشکل داره،خیلی راحت میتونه اون مشکل رو حل کنه ولی وقتی ندونی مشکل چیه و از کجاست و نتونی حلش کنی،اون وقته که یه جاییت بد میسوزه...
ای کاش همه مردم شهر،دانه های دلشان پیدا بود....
آره ! هیچ وقت نمیشه مجبوری به چیزی رسید ... همیشه باید گفت : هر کی هر جور راحته .؛؛ اینجوری همه راحت ترن و پذیرفتن هر چیزی ساده تر میشه .
وقتی به آدمها آزادی عمل و فکر کردن بدی.. بهتر به نتیجه میرسی...!
آهنگ وبلاگت را از همان روزگاران دور بسیار دوست می داشتم.آرامم می کند.بسیار.
*
می دانی به جملاتت فکر می کنم به این که *آدم وقتی بدونه یه نفر چرا باهاش مشکل داره،خیلی راحت میتونه اون مشکل رو حل کنه*
... می دانی شاید گاهی این طور باشد ولی من از دانستن واقعیت کمی می ترسم.می ترسم چرا که می دانم نمی توانم برایش از واقعیت خود بگویم.آن گاه همه چیز می شود یک طرفه.همان طور که در گذشته بوده.
*
با این وجود از نوشته ات ممنونم که اگر چه تنها نوشته و حرفی بود از خودت و شاید برای خودت ولی من را به فکر وا داشت.
مانا باشی دوست نادیده ولی دیرینه
همه آدما یه کارت اعتباری دارن ـ از کارت اعتباریت اینقدر برا کسی خرج نکن تا تموم شه و براش بی اعتبار شی !!!