خوبیه راه دانشگاه ما اینه که،به دلیل دوری میتونی تو راه خودت رو با انواع افکار و رویاها سرگرم کنی(اگر بشه اسمش رو سرگرمی گذاشت).به خصوص که بارون پاییزی هم بین تو و ماشین جلویی فاصله بیشتری بندازه و سیاوش قمیشی هم بخونه:

یاد روزایی که کوچه،زیر سایه تنم بود
مهربون درخت عاشق،مست عطر نفسم بود
سهم من از بوسه باد،چی بگم ای داد و بیداد
همه زردی و تباهی،مردن و رفتن از یاد

ولی نمیدونم چرا،همش این تو ذهنمه:

بارون رو دوست دارم هنوز،چون تورو یادم میاره...

خوب میگه،همیشه خوب گفته.مردن و رفتن از یاد.زجرآور وقتیه که نمرده باشی و از یاد بری.چون خیلی مرده ها رو هم نمیشه فراموش کرد.شده ام مثل دونده استقامتی که دور آخر میفهمه مسابقه لغو شده،یا کشاورزی که یک سال مزرعه رو مراقبت کرده و درست موقع رسیدن محصول،آفت مجال برداشت نمیده.آفتی که خود مزرعه درستش کرده.هم به یه سال مراقبت کشاورز فکر میکنم،هم به محصول،هم به آفت هم به آفت کش.من غرق فکر ام و مست بارون،حتی دغدغه گاز و ترمز هم من رو درگیر نمیکنه،سیاوش همچنان میخونه:

هم ترانه یاد من باش،بی بهانه یاد من باش
وقت بیداری مهتاب،عاشقانه یاد من باش
اگه باشی،با نگاهت،میشه از حادثه رد شد
میشه تو آتیش عشقت،گر گرفتن رو بلد شد
اگه دوری،اگه نیستی،نفس فریاد من باش
تا ابد،تا ته دنیا،تو همیشه یاد من باش

صف پارکینگ همه مستی و راستی رو از ذهنم میگیره،اما اینها چیزاییه که تو همه دقایقم جاریه.

برگ از درخت خسته شده،پاییز بهونه است...